مادرانه

در  "ذهن زنانه ی من " مرد یعنی: تکیه گاهی امن یعنی نوازشی از روی دوست داشتن .. بدون اندکی شرم!!! در ذهن زنانه ی من مرد یعنی: کوه بودن .. پر از سخاوت مهر پر از حیای مردانه!!! و در کنار این ابهت .. لوس شدنهای کودکانه در ذهن زنانه ی خوشبین من مرد یعنی :دیدار بدون دلواپسی مرد یعنی: دوست میدارمت هر لحظه با من بودن! پس : اگر این ذهن زنانه ی من کوچک و ناچیزه! تو که مردی و کامل : به "اندازه ی این ذهن کوچک" نمایش بده خودت رو..!!! به اندازه ی ذهن زنانه ی من "مرد" باش... و من هم به اندازه ی باورمرد بودن تو "زن "خواهم ماند... باورکن!!! باورکن!...

وارد خانه شد. چند ساعتی منتظرش بودم میخواستم با او حرف بزنم، اما تصمیم داشتم اول بگذارم کمی استراحت کند و بعد حرفم را بگویم. با آمدنش حال و هوای خانه تغییر کرد. یک سلام بلند و یک روی مهربان. همیشه همین‌طور به خانه می‌آید. من هم به استقبالش رفتم. از بوی غذا گفت که هوش از سرش برده و من هم با خنده گفتم باید دو ساعتی صبر کند. چند کلامی بیشتر حرف نزده بودیم که صدای زنگ وایبرش آمد و او با عجله موبایلش را از جیب بیرون آورد و همان‌طور که با من حرف می‌زد، به خواندن پیام مشغول شد، اما نمی‌دانم چه چیزی در پیام نوشته شده بود که به وسط جمله نرسیده، آخرش را نقطه‌چین گذاشت و روی نزدیک‌ترین مبل نشست و شروع به خو...

اینروزها عزیزی را از دست دادیم که از خانواده نی نی وبلاگیا بود..آوینای عزیزمون به همراه پدر و مادرش در سانحه هوایی تهران _ طبس،سانحه هوایی؟؟!!فقط برای خانواده عزیزش و دوست نازنیش الهام عزیز طلب صبر میکنم از خدا..درست است که اینجا در این فضای مجازی شاید به ظاهر هم رو نشناسیم و هرکداممان با خواندن پست های هم همان تصویری را میسازیم از همدیگر که خودمان دوست داریم اما قطعا دلهایمان به هم نزدیک است و داغدار عزیزان سفر کردمونیم.. اوینای کوچیکمون که هنوز هم به وبلاگش سر میزنمو با دیدن سال و روز و ساعت عمرش که همچنان در حال گذرن ولی اوینا دیگر کنارمان نیست بغض میکنم و از خدا برای الهام عزیزم صبر میخوام.. الهام نازنینم همه خانواده نی نی وبلاگ رو د...

ما معتقدیم که ” عصر ارتباطات ” نام دروغینی بیش نیست . مثل همان پدر و مادرهایی که دخترهای سبزه ء خود را ” سپیده ” مینامند و پسرهای کچل خود را ” زلفعلی ” و «سندرم داون» دارهای خود را ” فهیم” می خوانند ، سیاستمداران و مدیران و بزرگان بشریت هم به دروغ این عصر را ” عصر ارتباطات ” مینامند! این عصر ، عصر ” تنهایی و در خود فرو رفتن ” است ! اینکه در جیب همه ، از پیرمرد 80 ساله ی محله ی ما تا بچه های 5 ساله مهد کودکی یک تلفن همراه است ، دلیلی بر با هم بودن آدم ها نیست . هیچ کس یک ظهر دلگیر جمعه که دلت دارد از سینه در می آید و خفه شدی از بی هم صحبتی ، زنگ نمی زند ...